More Blues Fest (dag 1) Festival Pasta & Blues Zottegem (15-09-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues © Rootsville 2023

Voor één van de laatste festival van de zomer moet je in Zottegem zijn en meer bepaald op den hof van Pasta & Blues waar Filip Morre de plak zwaait. “De Morre” gelijk ze zeggen, is een muziekliefhebber in hart en nieren en organiseert zijn festival al sinds mensenheugenis. Echter bleek nu dat dit de laatste editie zou zijn en dat ware heel jammer. Enfin zover waren we nog niet want met de Filip weet je maar nooit, eerst genieten van de editie 2023.

that's it I quit...allee dat denk ik toch ;-)

Het weekend zag er alvast veelbelovend uit, al toch wat het weer betreft, dus geen reden om in de luie zetel te blijven plakken, dus trok ik voor drie festivaldagen naar Zottegem. Altijd gezellig daar op dat hofke en ik keek er alweer naar uit. Redelijk goed gevuld daar in Zottegem en er waren ook wat bekende gezichten te spotten. Vooraleer er werd gestart werd Filip nog in de bloemetjes gezet en kreeg een presentje overhandigd van “zijn fans van de planeet Mars”. Heel verhaal dat ik u zal besparen.

Naar goede gewoonte was de presentatie in de deskundige handen van Michel Goessens aka De Goes, boezemvriend van de Filip. Benieuwd wat deze “Sleingse” minnestreel dit jaar voor ons in petto had. Lachen zou het alleszins wel worden.

'De' Goes

Twee bands slechts op deze vrijdag en de jongens van Up Your Mule, mochten de spits afbijten. Stevig begin als je het mij vraagt met een band die in mei 2016 door Christophe Geuens (CJ) via een advertentie op sociale media werd opgericht.

Na meer dan 20 jaar New Orleans funk was de lokroep naar de oude liefde bluesrock te groot. Dieter Gussé op drums vervoegde de band en vrij snel maakten Pierre Bataillie (zang) Luc Heyvaerts (key's) en Egon De Mil (Bass) het plaatje compleet. De naam van de band is een knipoog naar 'Gov’t Mule' en serveert southern rock, blues en funk. Ondertussen hebben ze hun eerste album op zak met “Holy Rock ’n Roll”.

Ik had een idee dat het potig zou worden, maar al bij al viel het heel goed mee toen de band aanzette met “’Get Your Groove On” en dat klonk al onmiddellijk funky. Het viel op dat de band goed op elkaar is ingespeeld.

Goede muzikanten, een zanger met een goede diepe stem en een gevoel voor show. Het bleef er leuk aan toe gaan met ‘Your Blues’, ‘In A Haze’ of nog het fijne ‘Kid PhD’. ‘Wietie’ ging dan weer over bier, altijd leuk, en er werd vervolgd met de titeltrack van het album ‘ ‘Holy Rock ’n Roll’ om naar het einde te gaan met ‘Back Of My Hand’. Al bij al een goede opener, niet echt het genre waar ik gek van loop maar ieder zijn ding zou ik zo zeggen. Het geheel zat goed in elkaar en de mannen deden hun uiterste best om het iedereen naar de zin te maken, en dat lukte hen vast en zeker.

De tweede en meteen ook de laatste band van de avond waren vorig jaar ook al te gast op More Blues, en dan heb ik het hier over het Dry Riverbed Trio. Bij deze jongens zou duidelijk uit een ander muzikaal vaatje worden getapt. Dit Nederlandse rootstrio is afkomstig uit Dordrecht en bestaat uit de broers Ciggaar, Dusty (gitaar en zang) en Darryl (drums en zang) aangevuld met Ronald Tilgenkamp (bas en zang) Het zijn stuk

voor stuk topmuzikanten. Hun eerste plaat  “Chained and Bound” , uitgebracht in 2019, was meteen een knaller van formaat. Maar als deze jongens op een podium staan, dan gaat het pas echt spetteren. Dampende bluesroots, waarbij country, rockabilly, blues en gospel uit de jaren 50 en 60 steeds het uitgangspunt vormen. Het fenomenale gitaarspel en de uitstraling van Dusty zijn werkelijk onweerstaanbaar en het zou er zeker warm tot heet moeten aan toe gaan. Dit is rootsmuziek op zijn best en er werd uit een ander muzikaal vat getapt.

Direct stevig van start met ‘You Got Me Down’ met Darryl aan de zang, stevig gitaar werk van Dusty en de slappende bas van Ronald. Zonder tussenstop werd overgeschakeld op ‘Got To Get The Party Go’, ‘She Packed And Left Me’ en het welgekende ‘Onde Bad Stud’, nummer gekend van The Blasters maar ooit in 1954 uitgebracht door 'The Honey Bears'.

Dit trio is een goed geoliede machine en ze weten waar ze mee bezig zijn, en dat is goede roots aan de man brengen en dat deden ze met verve. Klein overstapje naar country om de Morre te plezieren met ‘Big Star’ om verder te trekken met ‘Pretty Baby’ met een fijn stil stukje gitaar en ‘Playing That Old Guitar’. Het bleef tot aan het einde genieten met dit Nederlandse rootstrio. Afsluiter van formaat mijn gedacht.

Bij deze zat dan na middernacht, de eerste avond er al op. Nog een reisje huiswaarts om goed uitgerust aan de tweede dag te beginnen en die kondigde zich alvast veelbelovend aan en niet alleen wat het weerbericht betreft. Tot morgen gasten !

Marcel

Dry Riverbed Trio

Up Your Mule